“Een opera in een kerkelijk kleedje": dat waren de ironische woorden waarmee de Duitse dirigent Hans von Bülow Verdi's Requiem omschreef.
Maar we kunnen de componist van La Traviata niet verwijten dat hij soms op zoek gaat naar dramatisch effect : integendeel, dat is wat deze partituur zo uniek maakt. Verdi sublimeert de diep poëtische tekst van de mis voor de katholieke doden, vertaalt zowel de radeloze kreten als de stralende hoop, en beweegt van een betraande solo naar hartverscheurende tutti's. Maar afgezien van het theatrale uiterlijk drukt dit monument een zeer persoonlijke geloofsuiting uit en dompelt het de luisteraar onder in een intieme confrontatie met leven en dood.
Bij de eerste uitvoering van Verdi's Requiem werd het werk door velen bekritiseerd omdat het te eclatant zou zijn. Het is waar dat de muzikale uitdrukking van Verdi's emotie bij de dood van zijn vriend Manzoni, die het
uitgangspunt vormde voor de conceptie van dit werk, werd beïnvloed door de compositie van zijn opera's. De passie die erin opgesloten ligt, is echter niet minder oprecht, en we mogen blij zijn dat Verdi is teruggekomen op zijn eerdere voornemen: “er bestaan al zo, zo, zo veel requiemmissen; ik zie geen noodzaak om er nog een te schrijven”.
