MILO MESKENS support: Alice Mae

‘All The Things I Couldn't Tell My Therapist’: Plaat nummer drie van Milo Meskens, van de mental low naar de mental high

“Iedereen heeft een breekpunt, ik heb dan het mijne bereikt.” Milo Meskens kruipt met

zijn nieuwe plaat onder je huid met twaalf persoonlijke nummers. Over loslaten en

opnieuw leren denken aan een toekomst. Want er gloort licht aan het einde van de

tunnel. ‘All The Things I Couldn't Tell My Therapist’ vertelt het verhaal van een

hobbelig parcours van mentaal herstel. Meskens brengt zijn derde plaat daarom

symbolisch uit op 10 oktober, World Mental Health Day. Een huzarenstukje met de

puntjes meer dan ooit op de i.

“Eind 2022 zijn er op korte termijn een paar dingen gebeurd die een zware impact hadden

op mijn mentaal welzijn. Iedereen heeft een breekpunt, ik heb dan het mijne bereikt.” Op ‘All

The Things I Couldn't Tell My Therapist’ richt Milo Meskens zich wel degelijk tot z’n

therapeut. Onder woorden brengen wat er allemaal in zijn hoofd spookte, was lastig: “Ik had

ontzettend veel geluk, want ik kreeg professionele hulp”, zegt Meskens. “Eigenlijk wilde ik

dat het verhaal daar stopte. Dat ik me kon openstellen. Maar dat bleek niet zo makkelijk.”

En dus greep hij naar wat hij het beste kent: muziek. Songs enkel en alleen voor zijn

psycholoog. “In mijn studio tussen al m’n instrumenten kon ik die emoties wel ervaren”, gaat

de singer-songwriter verder. “Ik vertaalde wat ik voelde naar songs. In muziek kan ik meer

kwijt, het heeft meer lagen. Ik kan er gewoon meer mee vertellen. Daarmee ging ik dan naar

m’n psycholoog. Om te laten horen wat ik voelde.”

Meskens begon onbewust aan een plaat. Een dagboek van muziek. Eén dat start op een

donkere pagina, maar met mondjesmaat groeit tot iets positiefs. “Het vertelt mijn traject”,

gaat hij verder. “De songs evolueren: naarmate het album vordert, begint er hoop door te

schijnen. Naar het einde toe durf ik opnieuw te denken aan een toekomst. Daarom wil ik de

plaat delen met meer dan alleen mijn psycholoog. Het album begint op het slechtste punt in

m’n leven, maar eindigt op het mooiste. En daar sta ik nu.”

Een rit van laag naar hoog. Van de single ‘If I Don’t Want To Live, Do I Die?’ naar de single

‘When She’s Around’. En alle emoties die daartussen vallen. ‘All The Things I Couldn't Tell

My Therapist’ volgt Meskens’ gemoedstoestand tijdens een periode van herstel. Meskens

schrijft wat hij voelt en zegt wat hij denkt. Dat klinkt soms stevig, dan weer breekbaar. Vrolijk,

iets later plots woedend. Confronterend en soms gitzwart, maar altijd eerlijk: “I’ve been living

with a stranger in my head. I’m becoming a stranger to my own bed.” (Stranger)

Het resultaat is een veelzijdige plaat die een duidelijk verhaal vertelt, maar qua sound alle

kanten uitgaat. En laat Meskens net de muzikant zijn om daar geluid op te plakken. Hij

schakelt moeiteloos van zachtjes tokkelen (Stranger, When She’s Around) naar stevige

gitaarriffs en vingervlug solowerk (Friends, If I Don’t Want To Live, Do I Die?). Misschien nog

indrukwekkender: hij deed het - op de hulp van een paar dichte vrienden na - helemaal

alleen. Producen, mixen, instrumenten inspelen én opnemen ... allemaal in de studio boven

z’n garage. Laagje per laagje puzzelt Meskens aan elke song. Samples en sferische

geluiden tillen het album naar een detailrijke, volle sound. Elke luisterbeurt ontdek je iets

nieuws.

Meskens brengt zijn derde plaat uit op 10 oktober, niet toevallig World Mental Health Day.

Want praten helpt, ook voor wie niet meteen de juiste woorden vindt. Het resultaat is een

stevige popplaat met invloeden van Nirvana over John Mayer tot The 1975. Ooit was

Meskens een popzanger, vandaag de dag doet hij niet meer aan hokjes. ‘All The Things I

Couldn't Tell My Therapist’ gaat van cynisch naar hoopvol. Van de mental low naar de

mental high. Een blik in de ziel van Milo Meskens: “This is the year I almost died

this is the year that I’m surviving” (This Is The Year)

(foto Anton Coene)

SUPPORT ACT

Alice Mae–echte naam Alexia-groeide op met het stelen van de cd's van haar ouders om zich onder te dompelen in klassieke alternatieve rock.Geïnspireerd door legendarische bands als Oasis, The Rolling Stones en U2, beloofde ze zichzelf om authentieke, no-nonsense rockmuziek te maken met een duidelijke vrouwelijke kant in een overwegend mannelijke scene. Nu, op 25-jarige leeftijd, lost ze die belofte in.

Haar stijl weerspiegelt haar ongedwongen aard, maar toch kan ze je diep raken met haar unieke, doorleefde stem. Haar zangstijl is rauw en oprecht en ze heeft een unieke manier om haar gevoelens over te brengen die recht naar het hart gaan.

Alice Mae schrijft om zin te geven aan haar rommelige geest en zet haar gedachten om in teksten, in de hoop dat deze ooit op een zinvol punt belanden. Met haar rauwe stem, passie voor muziek en levendige persoonlijkheid belooft ze een artiest te zijn die niet alleen het hart raakt, maar ook de geest verheft.

Welcome in haar club van de ‘Messed Up Grown Ups’.