De Canadees-Russische Michelle Gurevich wou oorspronkelijk films maken. Na een decennium in die wereld besloot ze haar talenten echter te verleggen naar muziek, en begon ze in haar slaapkamer liedjes te schrijven, iets wat ze tot op vandaag nog steeds doet. Het verklaart hoe haar muziek zowel grandioos als bijzonder intiem klinkt, hoe het dramatische en het oprechte elkaar blindelings lijken te vinden.
Haar sound is enorm beïnvloed door de platenkast van haar ouders, volSovjet- en Europese platen uit de jaren zeventig. Michelle vertaalt dat naar rokerige ballades vol scherpe, fatalistische teksten, met een melodramatische flair die heel natuurlijk aanvoelt voor fans van Charles Aznavour, Zeki Müren en Nikolai Slichenko.
Met regelmatig uitverkochte shows in steden als Istanbul, Berlijn, Warschau en Athene mag het dan ook geen verrassing zijn dat Gurevich zowel in Oost-Europa als in de Berlijnse queer scene een enorme schare fans heeft verzameld. Maar haar tragikomische, melodische en sentimentele sound in de schaduw van de glamour is iets wat het regionale overstijgt.
Patches, dat zijn zangeres Lotte Lauwers en producer Aram Santy. Maar Patches, dat zijn ook de pleisters waarmee Lotte probeert haar emotionele wonden te verzorgen. Haar fragiele stem heelt en zalft, maar verleidt ook, en daagt uit. Teksten vol melancholie worden spaarzaam begeleid door subtiele art pop, die nooit opdringerig wordt. Patches, dat is een intieme bezwering, een gefluister in je oor door iemand die je net hebt gemist.