The Guardian zette Coby Sey onlangs in de kijker. Naar aanleiding van de release van zijn debuutplaat ‘Conduit’ prees de krant hem als ‘one to watch’. Het is terechte erkenning voor een artiest die nu al zo’n vijf jaar bij de meest innovatieve artiesten van de Britse underground scene hoort. Invloeden als jazz, dub, noise, experimental electronic en trip-hop zijn hoorbaar in de post-grime van de producer, vocalist en multi-instrumentalist, maar labels schieten te kort in het beschrijven van zijn muziek. Wat je niet hoort is vaak even belangrijk voor de melodie als de aanwezige instrumentatie. En de spoken word delivery van zijn vocals past perfect bij de thema’s die hij aankaart, of ze nu maatschappelijk of introspectief zijn. Het zijn allemaal nogal binaire omschrijvingen van muziek die eigenlijk daarbuiten bestaat. ‘Conduit’ is geen positief of negatief album, maar het leeft net in de waaier aan emoties die onder die oppervlakkige dualiteit leeft. Voer voor fans van Dean Blunt en Tirzah!
De moderne maatschappij is er een van instant gratification, eentje waarin geduld ondergeschikt wordt aan een bijna onnavolgbaar tempo van leven. Het is die urgency die Iceboy Violet perfect weet te vertalen naar hun geheel eigen mix van donkere elektronica en avant-garde hiphop. Er heerst een soort nervositeit net onder het oppervlak, die de nummers van debuutmixtape ‘The vanity project’ heel dringend doet voelen.
Die mixtape is het resultaat van vier jaar werk, en van heel wat samenwerkingen met andere grote talenten van de Britse elektronica scene. Manchester is, net als Londen en Bristol, een enorme broeihaard van muzikaal talent, en Iceboy Violet zit mee in de kopgroep van de muzikanten van morgen. Ondanks de variëteit van gastartiesten blijft ‘The vanity project’ opereren binnen hetzelfde klankenpalet, een sound die evenzeer van deze tijd is als tijdloos. Iceboy Violet staat met beide voeten in de moderne maatschappij, en laat ons horen hoe die deze dringende en dwingende tijd beleeft.