We lijken leiders nodig te hebben om onszelf te kennen. Leiders om naar te kijken, bekend door middel van foto's. Door te bladeren door de fotoarchieven van het Witte Huis in de serie All The President’s Children, lopend door presidentiële musea en monumenten en sprekend met de toeristen van deze plaatsen, raakte ik meer geïnteresseerd in wat deze presidentiële figuren voor ons zijn geworden dan wie ze werkelijk waren. Ze zijn karakters voor ons geworden in een historisch en evoluerend verhaal; armaturen voor ons om onze eigen verhalen aan op te hangen. We hebben deze geïdealiseerde karakters altijd nodig gehad om onszelf te plaatsen; om onszelf te rechtvaardigen, te verankeren, ons in te beelden. Schilderen is een ruimte voor deze verbeelding.
In Jackie & Brian & Eartha & Joan blijf ik geïnteresseerd in Amerikaanse zelfopvattingen en ik kijk nu naar Amerikaanse popcultuuriconen uit het verleden die op dezelfde manier mythische figuren zijn geworden. Hoewel de beelden worden geabstraheerd en getransformeerd door middel van schilderen en collage, zijn ze omringd door een gevoel van ontzag en nostalgie.
"Onze favoriete mensen en onze favoriete verhalen worden dat niet door een inherente deugd, maar omdat ze iets diep van verborgen illustreren, iets dat niet wordt toegegeven." (Joan Didion)
De schilderijen in deze serie zijn een manier om de vraag te overdenken; tegen wie moeten we opkijken? Wat hebben we besloten dat ze voor ons zijn? Het zijn verhalen die in ons eigen verhaal zijn ingebakken, gidsen die een manier vertegenwoordigen om door de wereld te reizen. De personages in Jackie & Brian & Eartha & Joan zijn een gevarieerde cast van levens die schrijnend, triomfantelijk, tragisch en mooi zijn. Ze vertegenwoordigen ideeën uit het verleden waar we ons aan vastklampen. We roepen ze aan als heiligenkaarten.
