La vieille dame et le serpent

De Brusselse regisseur en decorontwerper Nicolas Mouzet Tagawa is gefascineerd door de magie van het theater als machine die andere werkelijkheden schept. Hij is ook actief in de sociale sector, met een focus op het onderzoeken van alternatieven voor de geïnstitutionaliseerde psychiatrie. In La vieille dame et le serpent gebruikt hij de machinerie van het theater om het concept ‘instelling’ te bevragen. Hoe bewonen we de instelling, en hoe bewoont de instelling ons? Wat gebeurt er precies als we er binnengaan, en wat is er veranderd als we weer buitenkomen? Drie personen delen het podium: Claire Rappin, gepassioneerd door clownerie en met een persoonlijke ervaring in een zorginstelling, Guillaume Papachristou, wiens leven wegens een hersenverlamming lange tijd gereguleerd werd door een institutioneel kader, en Bastien Montes, acteur en de persoonlijke begeleider van Papachristou. La vieille dame et le serpent is ook een scenisch gedicht waarin het decor het hoofdpersonage wordt. In een dans van theaterdoeken, gemanipuleerd door zichtbare machinisten die het decor bespelen als was het een instrument, wordt het sociale, zorgende weefsel verbeeld. Het resultaat is onmiskenbaar visueel, vormelijk en geëngageerd theater dat sociale en theatrale conventies op de korrel neemt.