The Earth of This World Is Slippery Maxime Brigou en Lenny Vervaeke

De titel The earth of the world is slippery komt van een citaat uit de teksten van de Azteken, dat Maxime Brigou bijbleef van een bezoek aan het antropolisch museum van Mexico City. Die ene zin geeft het wereldbeeld weer van deze oude beschaving: het zoeken naar een antwoord op de existentiële vraag: hoe kunnen we onze balans houden terwijl we ons op deze ‘slippery earth’ begeven?

In het beeldend werk van Maxime Brigou en Lenny Vervaeke is verandering, die leidt tot nieuwe inzichten, een gemeenschappelijke constante. Beide kunstenaars ervaren tijd als iets fluïde, waardoor het verleden niet als iets afgesloten kan beschouwd worden, maar als iets dat nog steeds inwerkt op vandaag en morgen.

Ze visualiseren elk op een heel persoonlijke wijze de ongrijpbaarheid van de  eeuwige veranderlijkheid, de kwetsbaarheid  van de menselijke overtuiging in de zeer snel veranderende wereld, de absurditeit van het bestaan en hoe we proberen om te gaan met onwrikbare termen als waarheid, perceptie, tijd, moraal en schoonheid.

Maxime Brigou (Roeselare, 1992) focust zich de laatste jaren vooral op het maken van sculpturen en installaties en toch is haar verleden als schilder nooit ver weg. Ze gaat telkens op zoek naar de kern, ‘l’image’ en wil het oerbeeld, het suggestieve, ongedefinieerde beeld dat ongrijpbaar lijkt, visueel en tastbaar maken. Hierbij zijn tijd en ruimte de bepalende actoren. 

In haar kunstwerken laat Maxime bewust sporen zichtbaar en vertelt zo een verhaal over het maakproces. Met materialen zoals polyester, polystyreen, polyurethaan en synthetische gips, olieverf, acrylverf en spuitverf, creëert ze sculpturen waarin ook spiegels, stukken metaal of hout in stalen constructies zijn verwerkt.

Door elementen als tijd, ruimte en natuurlijk licht te integreren, bestaat er geen ultieme, standvastige versie van elke werk. Elk beeld straalt een zekere doorleefdheid uit en wekt de indruk van vergankelijkheid, terwijl het zich op ieder moment anders lijkt te gedragen. Als een eindeloze reeks tastbare, verstilde bewegingen raken haar werken elk facet van ons bestaan.

Lenny Vervaeke (Roeselare, 1996) beweegt zich in zijn werk op de grens tussen verleden en heden, tussen het materiële en het emotionele. Gedreven door een fascinatie voor ‘ongrijpbare herinneringen’  die hem diep raken, onderzoekt hij de mysterieuze aantrekkingskracht van oude objecten en symbolen. Deze beelden en verhalen roepen een heimwee op naar een verloren wereld, een verlangen naar iets wat nooit werkelijk was, maar wat toch inspireert en voedt. 

Zijn werk is doordrenkt met de rijke lagen van de cultuurgeschiedenis, waarbij hij de scheidslijn verkent tussen kunst als representatie van een werkelijkheid en kunst als autonoom object. Vervaeke neemt oude artefacten — zoals vazen, maskers en houtsneden — en herinterpreteert deze, vormt ze om tot nieuwe, persoonlijke verhalen. Door ambachtelijke technieken te combineren met hedendaagse emoties, maakt hij de geschiedenis weer levend. Hij kerft, slijpt en brandt in zijn werken, om de 'ongrijpbare herinneringen' te ontsluiten die zich in deze beelden schuilhouden.