Over
Richard Strauss toont zijn veelzijdigheid met Don Juan (1888), een vurig en onstuimig symfonisch gedicht uit zijn jonge jaren, waarin hij de mythische vrouwenverleider op pre-MeToo-wijze euforisch verheerlijkt, en anderzijds een transparant, neoklassiek, haast bucolisch Hoboconcerto in D-groot (1945). De solopartij daarvan is weggelegd voor Luk Nielandt, hobosolist van het Muntorkest. Maar ook ons land toont zich van zijn beste zijde: in Intervalles I (1972), één van Philippe Boesmans' vroegste werken voor groot orkest, ontspint zich een geraffineerd spel van intervallen in toonhoogte, tijd en ruimte binnen een in twee symmetrische ensembles opgedeeld orkest. Daarnaast zet Guillaume Lekeu een ingetogen lamento voor strijkorkest, met zijn melancholisch Adagio pour quatuor d'orchestre (1891).
