In samenwerking met NIRAS organiseert het Belgian National Orchestra de voorstelling FIREBIRD. Dit grensverleggende concert, een verbinding tussen beeldende kunsten en muziek, vormt een poëtische reflectie over onze consumptiesamenleving, onze omgang met nucleaire energie en de problemen rond het bergen van nucleair afval. Vier twintigste-eeuwse muziekwerken dienen als uitgangspunt voor videobeelden van de jonge Belgische kunstenares Eva L’Hoest. Zij start met haar beeldend werk een dialoog op met composities van Glass, Stravinsky, Hillborg en Sibelius.
Meer dan ooit beroert het energiedebat vandaag de gemoederen. Naast de vraag hoe we in de toekomst elektriciteit op een betaalbare wijze zullen opwekken, moeten we ook aan de slag met het verleden. Ons gebruik van kernenergie leverde namelijk radioactief afval op dat nu moet geborgen worden. NIRAS is de federale instelling die belast is met het veilig afschermen van radioactief materiaal van de buitenwereld – voor vele tienduizenden, zelfs honderdduizend jaren. Een dergelijke tijdshorizon (in wetenschappelijke kringen spreekt men over ‘deep time’) is moeilijk voorstelbaar. Waar staan we zelf als mensheid binnen een paar duizend jaar? Zijn we er dan nog? En in welke vorm? Hoe informatie over de bergingssites gedurende al die tijd doorgeven? Het Belgian National Orchestra levert ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van NIRAS een artistieke bijdrage aan het debat rond de berging van kernafval met de voorstelling FIREBIRD.
Vier 20ste-eeuwse muziekwerken vormen het uitgangspunt van FIREBIRD, een gedurfde cross-over tussen de beeldende kunsten en de klassieke muziek. Dirigent Jesko Sirvend begint de avond met Hymn to the Sun: een aria uit de opera Akhnaten van de Amerikaanse minimalistische componist Philip Glass. Vervolgens loodst hij het orkest doorheen Stravinsky’s Firebird Suite, één van de meest indrukwekkende composities ooit geschreven. Liquid Marble van de Zweedse componist Anders Hillborg contrasteert daarna met Sibelius’ symfonische gedicht De zwaan van Tuonela. Deze vier topwerken vormen het uitgangspunt voor de videobeelden van Eva L’Hoest. Deze worden in het groot op een speciaal scherm boven het orkest geprojecteerd en dialogeren zo met het orkestrale gebeuren.
