Michèle Noiret, die er reeds een loopbaan op heeft zitten van veertig jaar, is terug met een nieuwe solo en een challenge van formaat: haar eigen stijl van de “danscinema” in vraag stellen, zonder cinema! Op een lege scène, zonder scherm en zonder geprojecteerde beelden stelt ze, met de hulp van dramaturg Thierry Thieû Niang een registerwijziging voor, om zichzelf en om ons te verrassen. Een dans die kadert in de evolutie van een choreografische taal gedragen door een lichaam dat al een oeuvre lang meegaat. Spelend met haar eigen beeld voert de danseres/choreografe andere personages op die een solo brengen in groep. Vroeger en nu gaan in dialoog, komen met elkaar in aanraking en herinneren ons aan de kwetsbaarheid, de schoonheid maar ook de kracht van maturiteit wanneer onophoudelijk nieuwe territoria werden verkend.